LELYSTAD - Een gif groen drankje bij Hajé Lelystad aan de Rijksweg A6. Dat moest me redden na een nachtvlucht.
Ik ben geen held in het vliegtuig. Ondanks vliegangst cursussen en een leuk pilletje, blijft het niet mijn grootste hobby. Maar met een liefde in verweggistan zit er niets anders op dan het vliegtuig te nemen. Het ellendige van zo´n liefde is dat je altijd weer een keer afscheid moet nemen. En dat is altijd moeilijk.
Vliegtuig zonder kerosine en toen weer met kerosine
Na een nachtvlucht die weer veel later vertrok dan gepland (omdat er blijkbaar geen kerosine genoeg in het land was en we een tussenlanding zouden moeten maken. Maar er daarna weer bleek dat er opeens wel weer kerosine was, maar dat er weer toestemming moest zijn om rechtstreeks naar Nederland te vliegen. Uren later dus, kon er eindelijk vertrokken worden. Maar toen was mijn blauwe pilletje (tegen de angst) al bijna uitgewerkt. Omdat ik bovendien niet first class of businessclass vlieg, zit ik altijd opgepropt in een te kleine stoel. Ik loop wat heen en weer, maar het blijft benauwd in zo´n vliegtuig.
Parkeerdienst komt niet opdagen bij Schiphol
Slapen kan ik ook vaak net dus toen ik eindelijk landde, was ik redelijk kapot. Mijn auto stond op een parkeerplaats ergens ver weg, ik moest bellen naar het busje dat me moest komen ophalen en dat duurde enorm lang. Ik weer bellen, bleek de plaats waar we moesten afspreken niet duidelijk. Ik kwam uit de warmte, hier was het fris. Het begon te regenen. Ik was ongelukkig.
Toen eindelijk het busje kwam en me maar de parkeerplaats reed, kon ik daar mijn auto niet vinden. Blond, ik weet het. Ik maar sjouwen en sjouwen met mijn koffers en geen auto te zien. Toen maar op mijn autosleutel drukken en ja opeens was daar een licht. Toen reed ik natuurlijk weer tien keer verkeerd. Man, man wat is dat ongelukkig zijn.
Restaurant met biologische producten aan de snelweg
Maar toen ik eindelijk op de snelweg zat, had ik honger. En dorst. Maar ik wilde ook naar huis. Dus reed ik en reed ik en miste ik mijn mannetje. En daar doemde opeens bij Lelystad het Hajé restaurant op. Waar ze tegenwoordig een soort afhaalpunt hebben. Met hele gezonde dingen. Nu hebben ze bij Hajé tegenwoordig sowieso heel gezonde dingen. Zo dronk ik er eens een drankje van groene groenten en chlorella. Ik vond het wel lekker, maar mijn tafelgenoot kreeg er spontaan buikloop van. In de winkel bovendien allerlei biologische producten die je kunt kopen en zelfs bakjes met fruit als aardbeien en bessen. Goed concept, houd ik van.
Gezonde groene drankjes vol met groenten aan de snelweg
Maar u had ik dus dorst en wilde ik mijn duffe kop even in de wind gooien. Dus ging ik de aparte winkel binnen en daar stonden gezellige groene drankjes. Voldoende groente en fruit voor een dag stond er op. Dat leek me wel wat na zo´n lange nacht. Daarbij een broodje tonijn salade. Wel met wat mayonaise, maar frisser dan elders. Ik ging op de houten bank buiten zitten en nam voor een dag vitamines. En at mijn broodje. Tot ik verder moest omdat het begon te regenen. Maar op al die vitamines reed ik wel weer alert naar huis. Waarna ik mijn bed indook. Dat wel. Maar deze keer niet een verkoudheid na zo´n luchtreis. En misschien komt dat we door dat vitamine- en fruitdrankje. Goedkoop was het overigens niet. Het drankje (Frecious Cellery slim) kostte 3,95 euro, het broodje 4 euro.
donderdag 11 december 2014
Bakker Bart: ook voor een beetje sla betalen
Bakker Bart; Ook voor een beetje sla betalen.
Soms heb je van die dagen dat je bijna een soort hongerklap hebt. Wij hadden dat. Vriendje en ik waren al de hele dag heel druk geweest en ik had hem bij de Moskee in Emmeloord afgeleverd. Hij kwam in opperste verbazing weer naar buiten, want het bidden dat hij gewend was, bleek in Emmeloord heel anders te gaan. Wij moeten altijd erg om dat soort dingen lachen.
Tijd is geld: ook als het om bidden gaan
In Gambia hebben ze ook vaak leuke uitdrukkingen voor dat soort zaken. Snel bidden bijvoorbeeld, omdat tijd geld is bijvoorbeeld. Terwijl ze heel trouw zijn in het bidden overigens. Maar goed Modou had daar gestaan en gekeken naar de mensen naast hem en voor hem en gezien dat zij veel meer ronden deden dan hij van plan was. Dus hilariteit alom. Maar ook honger alom.
Shake van aardbeien en yoghurt
Brood is een favoriet van hem, dus dan maar ergens een lekker broodje scoren. Waar beter dan bij Bakker Bart. Daar niet alleen varkensvlees (want dat eet hij niet), maar ook een lekker broodje met kip. Kipfilet dus. Met wat rauwkost (wel voor betalen extra 0,45 euro) en boter natuurlijk. De tafels waar we aan zaten waren een beetje smoezelig. Even een doekje zou geen overbodige luxe zijn. Maar het broodjes smaakte best lekker. Erbij een shake van aardbeien en yoghurt die volgens de andere partij lekker was. Beetje fruit, beetje zuivel en wat gezondheid. In plastic dat wel. Voor 3,15 euro. Ik nam een opwekkende koffie omdat ik wel wat pep kon gebruiken. Het was een redelijke bak. Niet bijzonder slecht, niet bijzonder goed.
Soms heb je van die dagen dat je bijna een soort hongerklap hebt. Wij hadden dat. Vriendje en ik waren al de hele dag heel druk geweest en ik had hem bij de Moskee in Emmeloord afgeleverd. Hij kwam in opperste verbazing weer naar buiten, want het bidden dat hij gewend was, bleek in Emmeloord heel anders te gaan. Wij moeten altijd erg om dat soort dingen lachen.
Tijd is geld: ook als het om bidden gaan
In Gambia hebben ze ook vaak leuke uitdrukkingen voor dat soort zaken. Snel bidden bijvoorbeeld, omdat tijd geld is bijvoorbeeld. Terwijl ze heel trouw zijn in het bidden overigens. Maar goed Modou had daar gestaan en gekeken naar de mensen naast hem en voor hem en gezien dat zij veel meer ronden deden dan hij van plan was. Dus hilariteit alom. Maar ook honger alom.
Shake van aardbeien en yoghurt
Brood is een favoriet van hem, dus dan maar ergens een lekker broodje scoren. Waar beter dan bij Bakker Bart. Daar niet alleen varkensvlees (want dat eet hij niet), maar ook een lekker broodje met kip. Kipfilet dus. Met wat rauwkost (wel voor betalen extra 0,45 euro) en boter natuurlijk. De tafels waar we aan zaten waren een beetje smoezelig. Even een doekje zou geen overbodige luxe zijn. Maar het broodjes smaakte best lekker. Erbij een shake van aardbeien en yoghurt die volgens de andere partij lekker was. Beetje fruit, beetje zuivel en wat gezondheid. In plastic dat wel. Voor 3,15 euro. Ik nam een opwekkende koffie omdat ik wel wat pep kon gebruiken. Het was een redelijke bak. Niet bijzonder slecht, niet bijzonder goed.
zondag 7 december 2014
Echt Indonesisch eten bij Klein Java in Sneek
Echt Indonesisch eten doe je bij Klein Java in Sneek. Oma zit er altijd voor de keuken en in de keuken staan louter Indonesiërs die volgens oud recept werken. Het is bovendien een smaakvol ingericht restaurant met veel Indonesische elementen. Bij het restaurant kun je ook eten ophalen. Gewoon een hele rijsttafel in bakjes halen en dan lekker thuis opeten. Maar goed wij gingen er dus gewoon lekker eten. Het restaurant heeft een soort a la carte kaart met een hele hoop gangen, 8 maar liefst. Je kunt ook kiezen ook 1 of 2 gerechten. Lemper vooraf bijvoorbeeld (soort kleefrijst met kokos en kip). Heerlijk. Of soto ajam (kippensoep, maar dan oosters, met heerlijke citroengras en die typische Indonesische smaak). En dan een nasi gerecht daarna. Of gado gado met pindasaus.
Rijsttafels in soorten en maten
Toch vind ik eigenlijk altijd dat je bij Klein Java voor een rijsttafel moet gaan. Het is echt altijd veel te veel, je eet je schandelijk vol of je moet zelfs nog wat laten staan. Maar toch; die bakjes gevuld met al de heerlijkheden zijn het lekkerst. Bij Klein Java heb je de keuze uit 6 verschillende soorten rijsttafels. Eentje met allerlei soorten sate, eentje met vlees, een rijsttafel met gele rijst en scherpe groente/ en vleesgerechten, eentje met vlees en vis, eentje met vis en schaaldieren alleen en ook een vegetarische variant.
Rijsttafel met vlees en vis
Zelf word ik altijd erg blij van de rijsttafel met vlees en vis (ook met groentegerechten en eigerechten overigens) maar mijn disgenoot hield niet van vis, Dus gingen we voor de rijsttafel Bandung. Verschillende soorten sate (ook van geit), rendang, hete eieren, sajoer boontjes met tempe, verschillende soorten kip van heet tot met kokos. Heerlijk met goed rijst. En met eigengemaakt ingelegde zure groenten met die heerlijke gembersmaak. Van al dat eten blijf je eten, eten en nog eens eten.
Indonesisch nagerecht
Ook de nagerechten op de kaart zijn heerlijk, maar meestal zijn wij dan zo vol dat er niet meer bij kan. Tjendol bijvoorbeeld. Maar deze keer bleef het gewoon bij een kopje koffie en heerlijke spekkoek die koek die in lagen wordt gebakken en daarom ook zo duur is. Maar waarvan de smaak zo typisch, maar vooral zo heerlijk is en die je alleen kunt uitleggen door hem te eten. De rekening: 53,75 euro.
vrijdag 5 december 2014
Maaltijdsalade met vis bij De Olde Woage in Gramsbergen - ja in Gramsbergen
Een maaltijdsalade met vis in Gramsbergen. Daar gingen we deze keer voor. Grambergen, ik wist niet eens waar het lag. Ik moest er naartoe om pakketten weg te brengen. Nou ja, naar Coevorden dan. We maakten een omweg, omdat we honger hadden. En het was heet. Gramsbergen, het onbekende Gramsbergen bleek een lieflijk plaatsje. Het restaurant waar we neerstreken bleek overigens nog niet open.
Maar aan de andere kant van restaurant De Olde Woage in Gramsbergen staat een museum. Ik moest naar de wc en dat mocht daar. Alleraardigste mensen daar, die me er en passant nog op wezen dat we natuurlijk ook nog even een kijkje konden nemen in het museum. Daar was helaas geen tijd voor, maar misschien komt dat nog.
De Olde Woage in Gramsbergen
En toen ik terug kwam, was De Olde Woage opeens wel open. Of althans er werd van alles op de tafel gezet. De keuken moest nog wel worden opgestart zei de zeer aardige ober. Na een frisdrankje, namen we een kijkje in de menukaart. Daar stonden erg leuke gerechtjes op. Maar die bleken in de praktijk nog veel leuker te zijn. Want de maaltijdsalade met vis die ik uitkoos zat echt bomvol met vis. Verschillende soorten vis. Niet alleen de gebruikelijke zalm, maar ook forel en heerlijke garnalen. En met een goede sla er bij. Met heerlijk brood erbij en natuurlijk echte boter.
Uitsmijter
Mijn disgenoot koos voor een uitsmijter met bruin brood. Ook dat zag er uitermate goed en verzorgd uit. Goed brood, mooie uitsmijter. En goed bereid aldus haar. Knapperig randje, Eigeel nog wat lopend. Ik houd er niet van, maar ik weet dat velen het zo willen.
Onder de plantaan in Gramsbergen
Bovendien zaten we onder een prachtige plantaan. Daar in het mooie Gramsbergen. En het voelde alsof we daar nog wel een dagje wilden blijven zitten. Maar dat kon niet. De plicht riep. En de rekening:21,50 inclusief 4 drankjes vanwege de enorme dorst.
donderdag 4 december 2014
Knapperig brood met tomaat en muntthee bij Tapa Tapa in Lemmer.
Knapperig brood met tomaat en muntthee bij Tapa Tapa in Lemmer. Die combinatie nam ik daar een tijdje geleden. Gewoon omdat het kon.
Soms houd ik van de vreemdste combinaties. Of ontstaan de vreemdste combinaties. Gewoon omdat het kan. Dat gebeurde toen ik met een vriendin op het terras van Tapa Tapa in Lemmer zat. We waren al uren onderweg, ik was moe en hongerig.
Appeltaart met slagroom op terras Lemmer
Mijn vriendin is gek op appeltaart met slagroom en koffie. De appeltaart altijd eerst even warm, zegt ze dan. En dan slagroom er op. En de koffie gelijktijdig. Maar ik ben altijd van de hartig. Zal wel met mijn lage bloeddruk te maken hebben. Van appelgebak word ik dan niet blij, van iets met zout erin wel. Maar wat eet je nu om een uurtje of vijf, als je nog aan de muntthee zit? Want eigenlijk gaat veel hartigs natuurlijk niet samen met muntthee. Niks eigenlijk. Of het moet een after eight zijn. Maar die hadden ze niet bij Tapa Tapa. En die is ook niet hartig. Toch maar een de kaart geraadpleegd.
Tapas eten in Lemmer
Soepje? Nee. Kippenvleugels? Zo´n geknoei. Aardappeltjes met knoflooksaus? Te vet. En toen viel mijn oog op het brood met verse tomaat. Heerlijk getoast brood met prachtige olijfolie, verse stukjes tomaat en volgens mij het brood ook ingesmeerd met knoflook. Natuurlijk maakt honger (oké trek dan) rauwe bonen zoet, maar dit was lekker. Echt heel lekker. Die heerlijke tomaat met dat knapperige brood. Man, man, wat zat ik te smullen. En daarna gooit ik er nog een glas muntthee achter aan. Net alsof ik daarna mijn tanden had gepoetst. En samen met het warme appelgebak moesten we daarvoor 13,05 euro neertellen.
Honger
En omdat ik zo'n honger had geen foto deze keer van het gerecht. Toen ik tot het besef kwam dat ik die wilde maken, was mijn bord al leeg.
Soms houd ik van de vreemdste combinaties. Of ontstaan de vreemdste combinaties. Gewoon omdat het kan. Dat gebeurde toen ik met een vriendin op het terras van Tapa Tapa in Lemmer zat. We waren al uren onderweg, ik was moe en hongerig.
Appeltaart met slagroom op terras Lemmer
Mijn vriendin is gek op appeltaart met slagroom en koffie. De appeltaart altijd eerst even warm, zegt ze dan. En dan slagroom er op. En de koffie gelijktijdig. Maar ik ben altijd van de hartig. Zal wel met mijn lage bloeddruk te maken hebben. Van appelgebak word ik dan niet blij, van iets met zout erin wel. Maar wat eet je nu om een uurtje of vijf, als je nog aan de muntthee zit? Want eigenlijk gaat veel hartigs natuurlijk niet samen met muntthee. Niks eigenlijk. Of het moet een after eight zijn. Maar die hadden ze niet bij Tapa Tapa. En die is ook niet hartig. Toch maar een de kaart geraadpleegd.
Tapas eten in Lemmer
Soepje? Nee. Kippenvleugels? Zo´n geknoei. Aardappeltjes met knoflooksaus? Te vet. En toen viel mijn oog op het brood met verse tomaat. Heerlijk getoast brood met prachtige olijfolie, verse stukjes tomaat en volgens mij het brood ook ingesmeerd met knoflook. Natuurlijk maakt honger (oké trek dan) rauwe bonen zoet, maar dit was lekker. Echt heel lekker. Die heerlijke tomaat met dat knapperige brood. Man, man, wat zat ik te smullen. En daarna gooit ik er nog een glas muntthee achter aan. Net alsof ik daarna mijn tanden had gepoetst. En samen met het warme appelgebak moesten we daarvoor 13,05 euro neertellen.
Honger
En omdat ik zo'n honger had geen foto deze keer van het gerecht. Toen ik tot het besef kwam dat ik die wilde maken, was mijn bord al leeg.
maandag 1 december 2014
Scroppino met pasta bij pizzeria La Gondola
Scroppino met pasta bij pizzeria La Gondola. Misschien wat een vreemde combinatie, maar hij was niet te versmaden.
Soms wil je gewoon veel eten. En dat deden we dus. Bij pizzeria La Gondola in Lemmer. Waar het altijd druk en warm is. En waar het altijd gezellig is. En waar we altijd te veel eten. We begonnen met panne burro. Brood met kruidenboter dus. Van dat werk waar je van blijft eten. En we namen er een lekker drankje bij. Wijntje, biertje. En we spraken over heel veel dingen in het leven, zoals dat hoort als je in een Italiaans restaurant zit.
Pizzageur
De geur van pizza om je heen, vol met basilicum en gebakken brood. Nu ik het schrijf, ruik ik die fijne en warme geur als het ware weer gewoon. Nadat we dus al die calorietjes naar binnen hadden gewerkt en ons heerlijk moe voelden worden (dat doen koolhydraten nu eenmaal met je), was het tijd voor het groter werk.
Pizza carbonara
Vriendlief kon nog wel wat extra koolhydraatjes gebruiken. Het werd een pizza carbonara. Een hele grote pizza vol met beleg. Mij kan pizza nooit zo bekoren, want het is me teveel brood en het is me sowieso teveel van alles. Dus ga ik meestal voor vis. Deze keer buiten de kaart een tagliatelle met gamba´s en rucola. Malse garnalen, lekker frisse notenslag en goede pasta. Niet minder calorierijk waarschijnlijk, maar ik heb toch het idee dat het beter voor me is. De goede olie was rijkelijk gebruikt, dus ik heb weer genoeg olie voor een jaar binnengekregen. Maar lekker was het.
Scroppino als dessert
Daarnaast een fijne glas rode wijn. Wie doet je wat! Een dessert wilde ik niet meer maar die beroemde scroppino wilde ik nu wel eens proberen. Ik had hem alleen nog op tv gezien en ik wilde wel eens weten hoe het nu met dat bijzondere drankje zat. Wodka met limoenijs geloof ik dat de uitleg was. IJskoud met een mooi rietje. Hij was heftig (door de wodka) maar ik heb er van genoten. Uitbuiken was daarna wel meer dan nodig. En drie dagen dieet om al dat eten er weer af te krijgen. Voor 44,20 euro waren we heel erg vol.
zondag 30 november 2014
Sumo Groningen, lunchmenu met niet echt verse tonijn
Sumo Groningen, lunchmenu met niet echt verse tonijn. Zo zou ik ons lunch daar zo'n beetje omschrijven.
Mijn Afrikaanse man en ik gingen een dagje Groningen doen. Omdat we van alles moesten uitzoeken en omdat we handel aan het drijven waren. We vonden iets dat we wilden kopen, maar we probeerden ook wat van de prijs af te krijgen. Toen dat niet lukte, besloten we dan maar wat te gaan eten. We waren al de hele ochtend op pad, hadden de auto geparkeerd ergens buiten de stad en lustten eigenlijk wel een hapje.
Rijst en sushi
Maar mijn vriendje vindt heel veel dingen niet lekker. In eigen land is hij gewend om veel rijst te eten, dus ik dacht laten we ergens naartoe gaan waar we rijst kunnen eten. We hadden natuurlijk naar de Chinees kunnen gaan, maar die zag ik niet direct. Het werd uiteindelijk Sumo Groningen. Bekend om zijn sushi en andere Japanse gerechten. Ik dacht dat dit wel een succes zou zijn, maar helaas manlief bleek er achteraf niet echt van te kunnen genieten. De dingen die hij bovendien wilde eten, mochten we niet bestellen. Die hoorden bij het diner. Lijkt me een kleine moeite om dat allemaal in hetzelfde pakketje te gieten, maar blijkbaar werkt dat dus niet zo. En dat maakte de ervaring er niet beter op.
Concept van Sumo
Bij Sumo kun je gang na gang eten. Dat vul je in op een papiertje en je kunt per keer 5 verschillende dingen kiezen. Wat je betaalt hangt af van het moment en de dag waarop je eet. Wat ik ook al wat vreemd vind. Het restaurant ziet er mooi uit overigens. Maar de kwaliteit, ik weet het niet.
Spicy tuna was vooral oude tuna
Ik houd erg van sushi, dus ik ging voor de spicy tuna (pittige tonijn), maar toen viel het me al op dat de tonijn niet kakelvers was. En dat is wel nodig voor een fijne en goede sushi. Er volgden nog een paar andere soorten, maar zo vers als ik de sushi elders eet, was hij niet.
Kip en gebakken zalm
Dan maar aan de kippenvleugels, gebakken zalm en de gebakken rijst. Ik hoopte dat die laatste vooral in de smaak zou vallen, maar bij de eerste hap zag ik het al aan het gezicht: Nee, nee zei hij (Net in het Nederlands geleerd’. De smaak stond hem niet aan, ook de gebakken aardappelen konden hem niet echt bekoren. Ik heb de gebakken rijst ook even geproefd, maar vond hem niet slecht. Ook niet heel bijzonder, maar wel oke. Vriendlief vond het allemaal maar niets, dus voor hem hoeft het nooit meer. Echt onder de indruk was ik ook niet en het was die 42 euro, waarvan 18,50 euro per menu dan ook niet helemaal waard.
Tao Leeuwarden
Bij Tao in Leeuwarden eten we ook geregeld en daar zijn de gerechten een stuk verfijnder. Ook daar word je aan tafel bediend, maar het is er wel vers en lekker. De foto van de sushi is dan ook bij hen genomen.
vrijdag 28 november 2014
Curryworst bij restaurant De Eerste Aanleg in Lemmer
Curryworst bij restaurant De Eerste Aanleg in Lemmer, aan het terras.
Wat is er nu leuker om pal aan het water wat te drinken of iets te eten! Niets eigenlijk. Bij De Eerste Aanleg in Lemmer kan dat. Je zit aan het water waar steevast boten aanmeren, mensen afstappen die een leuke dag hebben en waar je zicht hebt op allerlei boten die aan het varen zijn. Ook meert er tijdens het skutsjesilen onze favoriete rondvaartboot aan.
Lekker aan het terras
Maar nu was het een gewone doordeweekse dag. Een vriend kwam helpen een technisch klusje op te knappen, we hadden veel bij te praten en dus besloten we met dat mooie weer lekker daar aan het water te gaan zitten. Er waren meer mensen op het idee gekomen, overal werd gekeuveld op het terras dat deels op het water ligt en deels op het 'droge'. De sfeer is er ontspannen en relaxt, het eten goed. En we hadden honger. Meestal wil ik allerlei gezonds, maar deze keer kon ik niet zo goed kiezen. Er was te veel. Vis, altijd goed. Salade ook altijd goed. Na lang wikken en wegen nam ik echter een club sandwich kip. Voor 7,50 euro. Ik ben altijd gek op zo´n enorm broodjes vol beleg, maar de ene of de andere club sandwich, dat maakt nog wel verschil. Maar ik moet zeggen, deze was meer dan uitstekend. Er zat een dressing over de kip en de groente die alles aan elkaar bond. Ik kan de smaak nog steeds niet terughalen, maar wat was deze dressing heerlijk. Bovendien natuurlijk erg maagvullend. Heerlijk met een kop thee en met uitzicht over kabbelende golven en hier en daar een stinkende dieselmotor.
Plate met curryworst
Mijn disgenoot koos iets wat ik nog niet eens had gespot: een plate met curryworst. Ik dacht dat ze die alleen in Duitsland serveerden, maar blijkbaar zat ik daar fout mee. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat het gerecht wel op de kaart stond omdat er veel Duitse gasten in het etablissement komen, maar zeker weten doe ik dat niet. De plate was in ieder geval een cholesterolbom. Zo´n vette curryworst (althans in mijn beleving, maar misschien valt dat wel mee), lekkere dikke patat en romige mayo. Mijn vriend genoot zichtbaar. De curryworst was volgens hem meer dan heerlijk. En gelukkig worden van eten, maakt dat je je prettig voelt. En dat is dan weer goed voor het ontspannen van je aderen. En zo´n heel bord vol genot voor maar 8,50 euro, het is een koopje. Hij voelde zich daarna helemaal senang en prettig, ik had heerlijk gegeten en lekker ontspannen over het water getuurd. Het leven is goed zo.
Wat is er nu leuker om pal aan het water wat te drinken of iets te eten! Niets eigenlijk. Bij De Eerste Aanleg in Lemmer kan dat. Je zit aan het water waar steevast boten aanmeren, mensen afstappen die een leuke dag hebben en waar je zicht hebt op allerlei boten die aan het varen zijn. Ook meert er tijdens het skutsjesilen onze favoriete rondvaartboot aan.
Lekker aan het terras
Maar nu was het een gewone doordeweekse dag. Een vriend kwam helpen een technisch klusje op te knappen, we hadden veel bij te praten en dus besloten we met dat mooie weer lekker daar aan het water te gaan zitten. Er waren meer mensen op het idee gekomen, overal werd gekeuveld op het terras dat deels op het water ligt en deels op het 'droge'. De sfeer is er ontspannen en relaxt, het eten goed. En we hadden honger. Meestal wil ik allerlei gezonds, maar deze keer kon ik niet zo goed kiezen. Er was te veel. Vis, altijd goed. Salade ook altijd goed. Na lang wikken en wegen nam ik echter een club sandwich kip. Voor 7,50 euro. Ik ben altijd gek op zo´n enorm broodjes vol beleg, maar de ene of de andere club sandwich, dat maakt nog wel verschil. Maar ik moet zeggen, deze was meer dan uitstekend. Er zat een dressing over de kip en de groente die alles aan elkaar bond. Ik kan de smaak nog steeds niet terughalen, maar wat was deze dressing heerlijk. Bovendien natuurlijk erg maagvullend. Heerlijk met een kop thee en met uitzicht over kabbelende golven en hier en daar een stinkende dieselmotor.
Plate met curryworst
Mijn disgenoot koos iets wat ik nog niet eens had gespot: een plate met curryworst. Ik dacht dat ze die alleen in Duitsland serveerden, maar blijkbaar zat ik daar fout mee. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat het gerecht wel op de kaart stond omdat er veel Duitse gasten in het etablissement komen, maar zeker weten doe ik dat niet. De plate was in ieder geval een cholesterolbom. Zo´n vette curryworst (althans in mijn beleving, maar misschien valt dat wel mee), lekkere dikke patat en romige mayo. Mijn vriend genoot zichtbaar. De curryworst was volgens hem meer dan heerlijk. En gelukkig worden van eten, maakt dat je je prettig voelt. En dat is dan weer goed voor het ontspannen van je aderen. En zo´n heel bord vol genot voor maar 8,50 euro, het is een koopje. Hij voelde zich daarna helemaal senang en prettig, ik had heerlijk gegeten en lekker ontspannen over het water getuurd. Het leven is goed zo.
zaterdag 15 november 2014
Sneller dan het licht lunch bij Strandrestaurant Nederzandt in Noordwijk
Sneller dan het licht stond onze lunch bij Strandrestaurant Nederzandt in Noordwijk op tafel. Dat was opmerkelijk. Misschien was het ook niet zo'n moeilijke lunch, maar toch. We hadden uren gereden om in Noordwijkerhout te komen, omdat de wegen overal tien keer waren afgesloten, hadden toen allerlei zaken bekeken en toen kwam de honger.
Strandrestaurant Nederzandt in Noordwijk
In het park waar we moesten zijn, dirigeerden ze ons naar dit restaurant cq strandtent. Niet echt op het strand overigens, maar niet minder gezellig. Overal al kerstbomen, buiten allemaal heerlijke loungebanken, het vuur dat knapperde om mensen warm te houden. En wie dat niet genoeg vond, kon ook nog een deken krijgen. Binnen een veelvoud aan veelkleurige stoelen en een gezellig interieur. We vonden het er top.
Snelle bediening
De bediening was er ook vrij snel. Eerst maar even wat drinken en dan bedenken wat we wilden eten. Zo aan de kust leek een broodje garnaal toch wel de maaltijd die hoort. Vers uit zee stond er ook nog eens bij dus wie wil dat nu niet. Nog voordat onze woorden koud waren, stonden de broodjes al op de tafel. Prachtig grof bruin brood met rijkelijk veel garnalen, een cocktail saus en rucola.
Heerlijke garnalen
De zilte zee was net niet te horen, maar anders. Ook bijzonder dat er hier gewoon een lekker glas melk op het menu stond. En dat bleek ook nog eens een halve koe te zijn. De koffie was verder ook erg goed (ook wel eens anders geweest). En de bediening zeer aardig en voorkomend. Er werd een gezellig praatje gemaakt, er werd gevraagd waar we vandaan kwamen. Toen we weggingen, werd ons een goede thuisreis gewenst.
Wandelen
Het zijn die kleine dingen. Maar het mooie was misschien nog wel dat we daarna ook nog een leuke strandwandeling konden maken. Zo over de duin was het heerlijk uitwaaien tegen een prachtige herfstzon. Het jasje kon gewoon open. En de rekening: ja die was niet heel laag. 38,50 euro. De broodjes waren meer dan 10 euro. Maar dan heb je ook wat.
dinsdag 28 oktober 2014
Helemaal verzadigd door Beachhapjes XXL vis
Enfin, we hadden daar rondgelopen en van alles aangehoord van sprekers en doktoren en besloten toen af te sluiten in Lemmer. Met een drankje. Dat was de insteek. Maar toen we daar kwamen hadden we honger.
Smoothie
Mijn disgenoot had in de ochtend alleen maar een groene smoothie gehad (ja dat doen kankerpatiënten omdat ze beter willen blijven) en zij had bijna een hongerklap.
Beachclub Lemmer
Ze had de Beachclub Lemmer nog nooit gezien en wilde dat beslist eens meemaken. Het weer was slecht, geen zonsondergang of zelfs maar de schijn van buiten zitten, maar de banken in de hoek deden het ook erg goed. We schoven aan bij een leuk echtpaar en bekeken de kaart. De Beachhapjes XXL vis lachten ons toe. Ik had ze volgens mij al eens eerder gehad, ook mijn disgenoot houdt van vis, dus laat maar komen.
Enorme borrelhap
We waren alleen wat verbaasd toen het kwam: het was een enorme hoeveelheid aan eten. Misschien hadden we aan 1 portie ook wel genoeg gehad. Grote stukken gerookte zalm, stukken forel, heerlijke garnalen, olijven en peppadew kwamen ter tafel. Maar ook lekkere garnalenkroketjes, gebakken uienringen en verschillende soorten brood met tomatenpesto. We schransden dat ons leven er van af hing. J. moest later nog aan de zelfgemaakte sushi, maar maakte daar niet veel van. Ik zou nog aan de stamppot, maar heb eigenlijk helemaal niets meer gegeten daarna. We waren vol! De fijne glaasjes wit, droegen daar overigens ook aan bij.
De rekening
De hapjes zelf waren 8 euro per persoon. Daar had je dan je buikje van vol. Voor de glaasjes wijn en de thee en frisdrank moesten we net zoveel betalen. Uiteindelijk stond er 30 euro op de rekening.
zondag 26 oktober 2014
Heerlijke patat, maar vieze hotwings
Op een laatste zonovergoten dag nog even genieten van het weer en elkaar. Dat was wat we deden op een zondag. En waar is het dan beter toeven dan in een havenplaatsje aan de Friese kust. We kwamen uit op een terras met uitzicht op allerlei bruine vloot schepen. Levendig en leuk.
Honden in een restaurant
Maar er liepen ook heel veel honden rond bij restaurant ’t Havenhoofd in Stavoren. En de combinatie hond en eten vinden wij nooit zo leuk. Modou heeft het bovendien niet zo op honden dus al die snuffelende dieren maakten dat hij er niet zo heel ontspannen bij zat.
Toch hadden we wel zin in iets lekkers. Ik wilde hem kibbeling laten proeven, maar ik wist dat hij snel iets afkeurt. Dan toch maar weer kip gekozen, maar dan in de vorm van hotwings. Die kunnen heel lekker zijn als ze een beetje krokant zijn gebakken en de juiste smaak hebben.
Nu is smaak iets om over te twisten, maar wij vonden de smaak dus beslist niet goed. Weeïg, zelfs vies eigenlijk. En meer gestoofd, dan echt gebakken. De patatten, lekkere dikke Vlaamse frieten waren overigens perfect. Maar die kip hebben we gedeeltelijk maar terug gegeven. We werden er zelfs een beetje misselijk van. Ze waren bovendien ook nog eens duur die krengen.
Voor 9 euro aan kip
Negen euro om precies te zijn. Daar heb je thuis een hele pan vol chicken wings van. Voor 2 thee, een friet en die rare kippen moesten we uiteindelijk 17 euro afrekenen.
Honden in een restaurant
Maar er liepen ook heel veel honden rond bij restaurant ’t Havenhoofd in Stavoren. En de combinatie hond en eten vinden wij nooit zo leuk. Modou heeft het bovendien niet zo op honden dus al die snuffelende dieren maakten dat hij er niet zo heel ontspannen bij zat.
Toch hadden we wel zin in iets lekkers. Ik wilde hem kibbeling laten proeven, maar ik wist dat hij snel iets afkeurt. Dan toch maar weer kip gekozen, maar dan in de vorm van hotwings. Die kunnen heel lekker zijn als ze een beetje krokant zijn gebakken en de juiste smaak hebben.
Nu is smaak iets om over te twisten, maar wij vonden de smaak dus beslist niet goed. Weeïg, zelfs vies eigenlijk. En meer gestoofd, dan echt gebakken. De patatten, lekkere dikke Vlaamse frieten waren overigens perfect. Maar die kip hebben we gedeeltelijk maar terug gegeven. We werden er zelfs een beetje misselijk van. Ze waren bovendien ook nog eens duur die krengen.
Voor 9 euro aan kip
Negen euro om precies te zijn. Daar heb je thuis een hele pan vol chicken wings van. Voor 2 thee, een friet en die rare kippen moesten we uiteindelijk 17 euro afrekenen.
zaterdag 25 oktober 2014
Kip die nergens op de kaart stond, maar bij Herberg de Wildeman toch werd geserveerd
Mijn vriendje is nogal moeilijk met eten. En dat betekent soms, nee altijd, zoeken naar het juiste voedsel. Op een goede dag moesten we naar Duitsland voor een maagonderzoek. Heel vroeg weg, veel files. Op de plek zelf moesten we kiezen voor verdoving of niet. Afkomstig uit een land waar dit soort onderzoeken niet of weinig worden gedaan – en het feit dat ik niet mee mocht naar binnen, hebben we hem toch maar een roesje laten geven. Als moslim zijnde en niet gewend aan welk roesmiddel dan ook duurde het vrij lang voordat hij weer uit slaaptoestand was ontwaakt.
Ziekenhuisrestaurant Duitsland
Toen dat echter gebeurd was mochten we wat eten in het ziekenhuis restaurant in Duitsland. Wat opviel was dat er geen nee te krijgen was. Modou had inmiddels honger als een paard, want hij was al 12 uur zonder eten. Gezonde broodjes met kip, maar ook hele maaltijden met varkensvlees (niet voor hem en ook niet voor mij), maar ook pasta’s en salades waren allemaal te koop. Wij kozen voor een broodje en thee en hoefden bijna niets af te rekenen. Wat een verschil met ziekenhuizen hier, waar ze je echt een poot uittrekken.
Vieze koffie bij Starbucks
Vervolgens wilden we naar Amsterdam. Of dat verstandig was weet ik niet, maar het was ongeveer zijn laatste dag in Nederland en wie Amsterdam niet heeft gezien, is niet in Nederland geweest. Dus togen wij daar naar toe. Vanzelfsprekend viel hij weer in slaap in de auto. Het roesje was nog niet echt uitgewerkt. In Amsterdam ging er een wereld voor hem open. Hij viel van de ene verbazing in de andere. Rondvaart door de grachten gemaakt, koffie gedronken bij Starbucks (overigens niet te zuipen. Hele grote koppen, maar veel te sterk en niet eens warm).
Herberg de Wildeman in Lemmer
Op het einde van de dag hadden we het wel gehad. Honderden kilometers gereden, een onderzoek, een narcose, de spanning hoe het zou zijn. Dus naar huis. Het was laat toen we in Lemmer arriveerden. En we hadden honger. Dus wij op zoek naar een restaurant. Modou had zoals altijd zin in kip. Want dat is zijn favoriet. Het eerste restaurant had echter geen kip op de kaart staan. En daar was ook niets aan te doen. Onze honger werd echter wel steeds groter. Mijn hersenen konden nog net bedenken dat we dan maar naar Herberg De Wildeman moesten.
Dat regelen we even
Jaap de Jong zat met het zweet op zijn hoofd van alles te administreren en keek me even vreemd aan toen ik vroeg of er ook kip op het menu stond. We stonden immers nog bij de voordeur. Nee, ook daar geen kip. Wel gamba’s en andere lekkernijen. Wij overlegden even en toen zei Jaap: “Maar als hij zo graag kip wil, dan regel ik dat toch even.” Man, man je had de smile op Modou’s gezicht moeten zien. En er werd kip geregeld. Een heerlijke malse filet. Met lekker patatjes, gebakken aardappelen, groenten en ook nog salade. Ik had fantastische gamba’s uit de speciale oven. Op een heel bord vol met allerlei groenten. Wat werden we daar gelukkig van. En we hadden zo’n honger, dat we er niet eens een foto van hebben genomen. De borden waren leeg voordat we het zelf in de gaten hadden. De meeste indruk maakte wel het hoge servicegehalte. De gedachte van dat regelen we even. Chapeau.
Ziekenhuisrestaurant Duitsland
Toen dat echter gebeurd was mochten we wat eten in het ziekenhuis restaurant in Duitsland. Wat opviel was dat er geen nee te krijgen was. Modou had inmiddels honger als een paard, want hij was al 12 uur zonder eten. Gezonde broodjes met kip, maar ook hele maaltijden met varkensvlees (niet voor hem en ook niet voor mij), maar ook pasta’s en salades waren allemaal te koop. Wij kozen voor een broodje en thee en hoefden bijna niets af te rekenen. Wat een verschil met ziekenhuizen hier, waar ze je echt een poot uittrekken.
Vieze koffie bij Starbucks
Vervolgens wilden we naar Amsterdam. Of dat verstandig was weet ik niet, maar het was ongeveer zijn laatste dag in Nederland en wie Amsterdam niet heeft gezien, is niet in Nederland geweest. Dus togen wij daar naar toe. Vanzelfsprekend viel hij weer in slaap in de auto. Het roesje was nog niet echt uitgewerkt. In Amsterdam ging er een wereld voor hem open. Hij viel van de ene verbazing in de andere. Rondvaart door de grachten gemaakt, koffie gedronken bij Starbucks (overigens niet te zuipen. Hele grote koppen, maar veel te sterk en niet eens warm).
Herberg de Wildeman in Lemmer
Op het einde van de dag hadden we het wel gehad. Honderden kilometers gereden, een onderzoek, een narcose, de spanning hoe het zou zijn. Dus naar huis. Het was laat toen we in Lemmer arriveerden. En we hadden honger. Dus wij op zoek naar een restaurant. Modou had zoals altijd zin in kip. Want dat is zijn favoriet. Het eerste restaurant had echter geen kip op de kaart staan. En daar was ook niets aan te doen. Onze honger werd echter wel steeds groter. Mijn hersenen konden nog net bedenken dat we dan maar naar Herberg De Wildeman moesten.
Dat regelen we even
Jaap de Jong zat met het zweet op zijn hoofd van alles te administreren en keek me even vreemd aan toen ik vroeg of er ook kip op het menu stond. We stonden immers nog bij de voordeur. Nee, ook daar geen kip. Wel gamba’s en andere lekkernijen. Wij overlegden even en toen zei Jaap: “Maar als hij zo graag kip wil, dan regel ik dat toch even.” Man, man je had de smile op Modou’s gezicht moeten zien. En er werd kip geregeld. Een heerlijke malse filet. Met lekker patatjes, gebakken aardappelen, groenten en ook nog salade. Ik had fantastische gamba’s uit de speciale oven. Op een heel bord vol met allerlei groenten. Wat werden we daar gelukkig van. En we hadden zo’n honger, dat we er niet eens een foto van hebben genomen. De borden waren leeg voordat we het zelf in de gaten hadden. De meeste indruk maakte wel het hoge servicegehalte. De gedachte van dat regelen we even. Chapeau.
zondag 17 augustus 2014
Tapas, heel veel Tapas en heel veel tomaat door de Rusland boycot bij De Grachthof in Giethoorn
Tapas staat vaak gelijk aan veel. Bij het Giethoornse restaurant De Grachthof was dat niet anders. De menukaart die we kregen, vertelde wel van de gewone gerechten en onderaan stond nog dat er ook een tapasmenu was. Maar de losse tapas werden ons niet voorgeschoteld. Pas toen we daar om vroegen. Als we dat niet hadden gedaan, hadden we dat dus niet geweten. Enfin, van alles natuurlijk op de kaart, maar we besloten toch voor het tapasmenu te taan. Bestaande uit 5 koude en 5 warme gerechten. Alleen te bestellen voor 2 personen overigens en voor 25 euro per persoon.
Hugo
Vooraf nam ik een bijzonder wijntje. Hugo genaamd. Bleek later wel 6 euro te kosten. Met muntblaadjes op de bodem. Zoet met bubbeltjes. Eens iets anders.
Koude gerechten
Vervolgens kwamen al snel de koude voorgerechten. In een keer, niet in etappes zoals ze dat ook wel eens doen. Toen we dat zagen wisten we al dat het een hele opgave ging worden. Drie verschillende soorten brood met aioli, humus en een soort eigengemaakte tomaten tapenade. Alles zelfgemaakt, dus dat is altijd goed. Daarbij allerlei soorten ham, gerookte, gedroogde en een soort chorizo. En een heerlijk kopje gazpacho. Zalig gekruid en je kon merken dat het gezond was. Alles zat erin wat een mens nodig heeft. Daarbij pepertjes met daarin roomkaas. De pepertjes hadden van mij wat peperiger gemogen. Het waren eerder een soort paprikaatjes. De olijven die erbij werden geserveerd hadden een soort zoete dressing. Heerlijk. Na al deze zaken was het buikje al aardig gevuld. Maar toen waren we er vanzelfsprekend nog niet. Er moesten nog 5 gerechten komen. Deze keer warm. En die kwamen.
Warme gerechten
Gebakken champignons in knoflookolie. Heerlijk op smaak, goed gebakken. Tortilla met aardappel. Vond ik een beetje vlak. Geserveerd met een tomatensaus. Eigengemaakt. Dan een kommetje vol spareribs. Uitstekend gekruid en heerlijk mals. Gebakken aardappelen met een mayonaiseachtig sausje dat waarschijnlijk wat scherpte moest hebben, maar dat ietwat ontbeerde. Dan heerlijk gekruide gehaktballetjes ook weer in een tomatensaus. De tomaten waren in de hoofdrol vanavond, want bij bijna elk gerecht zat wel iets van deze nachtschade.
Boycot Rusland: daarom heel veel tomaten?
Het had wat creatiever gekund naar mijn idee. Maar misschien had het ook te maken met de boycot van Rusland. Wilde het restaurant voldoen aan de vraag om meer tomaten te eten. Je weet het nooit.
Bluesfestival Giethoorn
Voor de desserts hadden wij nadien geen ruimte meer. Er stond bovendien vooral ijs op de kaart en dat vonden wij te koud. Wel een speciale koffie met een kleintje Amaretto, bonbons en slagroom. Maar ook daarvoor was onze maag te gevuld. Wij namen gewone koffie en muntthee. Om tien uur werden wij verzocht om af te rekenen. Het was namelijk bluesfestival, drie dagen lang. Dat betekende dat boten af en aan voeren om mensen van kroeg naar kroeg en van band naar band te transporteren. Bovendien was tot 10 uur in de avond op het meer muziek vanaf een drijvend podium. Maar wij wilden alleen maar liggen. En uitbuiken. Totaal te betalen: 77,30 euro.
Hugo
Vooraf nam ik een bijzonder wijntje. Hugo genaamd. Bleek later wel 6 euro te kosten. Met muntblaadjes op de bodem. Zoet met bubbeltjes. Eens iets anders.
Koude gerechten
Vervolgens kwamen al snel de koude voorgerechten. In een keer, niet in etappes zoals ze dat ook wel eens doen. Toen we dat zagen wisten we al dat het een hele opgave ging worden. Drie verschillende soorten brood met aioli, humus en een soort eigengemaakte tomaten tapenade. Alles zelfgemaakt, dus dat is altijd goed. Daarbij allerlei soorten ham, gerookte, gedroogde en een soort chorizo. En een heerlijk kopje gazpacho. Zalig gekruid en je kon merken dat het gezond was. Alles zat erin wat een mens nodig heeft. Daarbij pepertjes met daarin roomkaas. De pepertjes hadden van mij wat peperiger gemogen. Het waren eerder een soort paprikaatjes. De olijven die erbij werden geserveerd hadden een soort zoete dressing. Heerlijk. Na al deze zaken was het buikje al aardig gevuld. Maar toen waren we er vanzelfsprekend nog niet. Er moesten nog 5 gerechten komen. Deze keer warm. En die kwamen.
Warme gerechten
Gebakken champignons in knoflookolie. Heerlijk op smaak, goed gebakken. Tortilla met aardappel. Vond ik een beetje vlak. Geserveerd met een tomatensaus. Eigengemaakt. Dan een kommetje vol spareribs. Uitstekend gekruid en heerlijk mals. Gebakken aardappelen met een mayonaiseachtig sausje dat waarschijnlijk wat scherpte moest hebben, maar dat ietwat ontbeerde. Dan heerlijk gekruide gehaktballetjes ook weer in een tomatensaus. De tomaten waren in de hoofdrol vanavond, want bij bijna elk gerecht zat wel iets van deze nachtschade.
Boycot Rusland: daarom heel veel tomaten?
Het had wat creatiever gekund naar mijn idee. Maar misschien had het ook te maken met de boycot van Rusland. Wilde het restaurant voldoen aan de vraag om meer tomaten te eten. Je weet het nooit.
Bluesfestival Giethoorn
Voor de desserts hadden wij nadien geen ruimte meer. Er stond bovendien vooral ijs op de kaart en dat vonden wij te koud. Wel een speciale koffie met een kleintje Amaretto, bonbons en slagroom. Maar ook daarvoor was onze maag te gevuld. Wij namen gewone koffie en muntthee. Om tien uur werden wij verzocht om af te rekenen. Het was namelijk bluesfestival, drie dagen lang. Dat betekende dat boten af en aan voeren om mensen van kroeg naar kroeg en van band naar band te transporteren. Bovendien was tot 10 uur in de avond op het meer muziek vanaf een drijvend podium. Maar wij wilden alleen maar liggen. En uitbuiken. Totaal te betalen: 77,30 euro.
zaterdag 16 augustus 2014
Carpaccio die niet op carpaccio leek
Winkelen en dan met name als er aanbiedingen zijn bij Modezaak Rinsma in Gorredijk is een genot. Niet alleen is het bedrijf meer dan servicegericht, ze zijn er ook eerlijk. En ze hebben fantastische kleding. Fijn is ook dat je lekker een kopje koffie krijgt aangeboden (of thee).
Brasserie de Vergulde Turf
Je kunt er ook lunchen, maar toen wij er waren was het buiten fantastisch weer. Dus daarom dan maar lekker buiten een hapje doen. We gingen zitten bij Brasserie De Vergulde Turf aan de Hoofdstraat. Aan het water, vlak bij de brug. Nu is kiezen nooit zo mijn sterkste punt. Warm vlees met pindasaus? Kip met een oosters sausje? Of een 12 uurtje met kroket en brood met ei en huzarensalade? De alleraardigste jongeman in de bediening kwam rustig nog een keer terug en was erg vriendelijk. Ook heel wat waard.
Mini broodjes
Het werden uiteindelijk voor mij de mini broodjes. Drie lekkere broodjes met drie verschillende soorten beleg. Met carpaccio, met tonijn (was tonijnsalade) en met filet americain. Zag er prachtig uit, smaakte ook goed. Maar over de carpaccio had ik zo mijn twijfels. Het leek meer op rookvlees. Niet dat het niet lekker was, maar het was niet echt rauw zoals carpaccio wil dient te zijn. De drie verschillende broodjes waren overigens erg leuk en lekker. Alle drie een andere smaak. Voor 8,75 euro.
12 uurtje
Mijn disgenoot had wel het 12 uurtje. Groot bord vol met brood met kroket (keuze uit wit of bruin brood) met een gebakken ei en huzarensalade. Daar kun je nooit veel aan vernielen, maar het smaakte haar goed. Daarbij twee grote verse jus voor bijna 4 euro het glas. Of het werkelijk die dikke 26 euro waard was. Ik vond van niet. Maar dat heb ik toch wel veel vaker. Voor dat geld kun je ook een kilo heerlijk biologisch rundvlees kopen. Maar misschien zeur ik dan wel.
Brasserie de Vergulde Turf
Je kunt er ook lunchen, maar toen wij er waren was het buiten fantastisch weer. Dus daarom dan maar lekker buiten een hapje doen. We gingen zitten bij Brasserie De Vergulde Turf aan de Hoofdstraat. Aan het water, vlak bij de brug. Nu is kiezen nooit zo mijn sterkste punt. Warm vlees met pindasaus? Kip met een oosters sausje? Of een 12 uurtje met kroket en brood met ei en huzarensalade? De alleraardigste jongeman in de bediening kwam rustig nog een keer terug en was erg vriendelijk. Ook heel wat waard.
Mini broodjes
Het werden uiteindelijk voor mij de mini broodjes. Drie lekkere broodjes met drie verschillende soorten beleg. Met carpaccio, met tonijn (was tonijnsalade) en met filet americain. Zag er prachtig uit, smaakte ook goed. Maar over de carpaccio had ik zo mijn twijfels. Het leek meer op rookvlees. Niet dat het niet lekker was, maar het was niet echt rauw zoals carpaccio wil dient te zijn. De drie verschillende broodjes waren overigens erg leuk en lekker. Alle drie een andere smaak. Voor 8,75 euro.
12 uurtje
Mijn disgenoot had wel het 12 uurtje. Groot bord vol met brood met kroket (keuze uit wit of bruin brood) met een gebakken ei en huzarensalade. Daar kun je nooit veel aan vernielen, maar het smaakte haar goed. Daarbij twee grote verse jus voor bijna 4 euro het glas. Of het werkelijk die dikke 26 euro waard was. Ik vond van niet. Maar dat heb ik toch wel veel vaker. Voor dat geld kun je ook een kilo heerlijk biologisch rundvlees kopen. Maar misschien zeur ik dan wel.
zaterdag 10 mei 2014
Kibbeling aan een spiesje, maar welke soort?
Lauwersoog. Ik had er een romantisch beeld bij en was vergeten dat het enige wat er eigenlijk is dat er een boot gaat naar Schiermonnikoog. Tijdens een wandeling na het diner bleek dat ook wel. Op zoek naar het centrum van de plek kwamen we een man tegen die we vroegen hoe we daar kwamen, daar in dat centrum. Hij keek ons wat vreemd aan en zei toen lachend dat er geen centrum is in deze plaats. Terwijl de wind ons haren in de war waaide en de regen alweer dreigde, gingen we dus maar terug naar de plek waar het gebeurt, de haven. Daar allerlei restaurants waar vis de boventoon voert.
Hoe kan het ook anders met de kotters aan de overkant die elke dag voor verse aanvoer zorgen. Bij restaurant Zeezicht moeten we ons eerst door de rook slaan. Een paar mannen staan er namelijk voor de deur vis te roken. Verser kan het bijna niet. Onder het restaurant bovendien een viswinkel waar je verse vis kunt krijgen, maar ook een gebakken visje kunt verorberen. Wij klimmen de trap op en komen terecht in het restaurant. Mooie stoelen, mooie tafels. Goede bar. Op tafel staat de menukaart en aan de wand een aantal borden. Het is al een uurtje of drie als we daar landen en we hebben trek.
Het 12 uurtjes is hier anders dan bij andere restaurants. Met vis in de hoofdrol natuurlijk. Met een garnalenkroket, vissalade en een paar soorten gerookte vis. En brood natuurlijk. Voor 12 euro lijkt ons dat geen slechte keuze. Maar dan kijken we verder. Ik zie Bouillabaisse staan. Een goede bouillabaisse is een streling van de tong. Maar vaak is hij niet te haffelen en dan heb ik een maaltijd die me niet bevalt, aangezien het een hoofdgerecht is.
Mijn disgenoot zegt dat hij enorme trek heeft en hij begint als voorafje met een tosti met warme zalm. Bijzonder, want als je al een tosti met vis krijgt is het meestal met rauwe zalm en of met gerookte vissoorten. Dit is dus een heel andere variant. En met een remouladesaus met grove stukken augurk erin blijkt. Omdat ik toch wel trek heb in iets vissoep-achtigs vraag ik wat het verschil is tussen de Bouillabaisse en de vissoep.
De alleraardigste serveerster kan er niets meer van zeggen, meer dan dat er in de vissoep grote stukken vis zitten. In de Bouillabaisse niet dan vraag ik met af. Ik kies toch maar voor de vissoep als voorgerecht en houd mijn vingers gekruist op een goede afloop. Die afloop komt er niet. De soep is te zuur en de vis is te gaar. Er zit wel veel vis in; zalm, witvis, garnalen. En gelukkig is het niet een soort tomatensoep waar dan vis in gedonderd is. Maar mijn smaak is het niet. Erbij twee stukjes wit stokbrood. Zonder boter. Ook wat jammer. De tosti blijkt wel te bevallen, wat Y. gunstig stemt. Maar hij heeft dan ook enorme trek.
Als hoofdgerecht hebben we beide gekozen voor de kibbeling van drie soorten vis. We laten ons verrassen en als het bord voor ons wordt gezet is het in ieder geval visueel een verrassing. De kibbeling is niet zomaar op het bord gekwakt, maar mooi aan een spiesje geregen. We vragen nog even welke soorten vis we eigenlijk hebben gekregen, want we herkennen alleen maar zalm. De juffrouw moet ook dat antwoord weer schuldig blijven. Maar ze gaat het vragen. De ene blijkt een kweekvis: panga. Verder dus de zalm en schelvis. Er zit een behoorlijke korst om de vis heen, maar hij is wel fijn gekruid. Erbij krijgen we krokant gebakken frietjes en een salade van veldsla, tomaat en ei.
Stronken sla
De dressing is smaakvol, de sla is zo in hele stronken in het bakje gedeponeerd. Ik heb het idee dat ik een boom aan het verorberen ben en snijd dan maar de wortelen van die stronken af. Volgens mij hoort dat zo niet, maar de keuken denkt er blijkbaar anders over. Bovendien zitten er graten in de vis en ben ik blij dat ik die op tijd uit de stukken vis. Als nagerecht neemt Y. chocolademelk met slagroom. Het is een koude dag en dat verwarmt het hart. Er komt een verrassend donker drankje met heel veel slagroom en een koekje daarin gestoken. De chocolademelk lijkt van pure chocola. En hij smaakt ook zo volgens Y. Goede zaak vinden we, want hoe puurder de chocolade hoe gezonder het is.
Voordat we afrekenen bezoek ik nog even het toilet. Pas dan zie ik dat ze ook een curry met vis serveren en andere gerechten. Die staan alleen op een bord bij de ingang en dat zie je niet als je binnen stapt, maar wel als je naar het toilet gaat. Jammer, ik had graag een viscurry gehad.
In totaal moeten we 55.75 euro betalen. Best veel, maar het uitzicht dat we hadden zou met mooi weer wel fantastisch zijn geweest. We hadden namelijk uitzicht op de haven en op de veerboot. Die overigens niet ging, omdat er waarschijnlijk te weinig animo was met dit hondenweer. Of omdat de boot gewoon op andere tijden vertrekt. Dat kan natuurlijk ook.
Hoe kan het ook anders met de kotters aan de overkant die elke dag voor verse aanvoer zorgen. Bij restaurant Zeezicht moeten we ons eerst door de rook slaan. Een paar mannen staan er namelijk voor de deur vis te roken. Verser kan het bijna niet. Onder het restaurant bovendien een viswinkel waar je verse vis kunt krijgen, maar ook een gebakken visje kunt verorberen. Wij klimmen de trap op en komen terecht in het restaurant. Mooie stoelen, mooie tafels. Goede bar. Op tafel staat de menukaart en aan de wand een aantal borden. Het is al een uurtje of drie als we daar landen en we hebben trek.
Het 12 uurtjes is hier anders dan bij andere restaurants. Met vis in de hoofdrol natuurlijk. Met een garnalenkroket, vissalade en een paar soorten gerookte vis. En brood natuurlijk. Voor 12 euro lijkt ons dat geen slechte keuze. Maar dan kijken we verder. Ik zie Bouillabaisse staan. Een goede bouillabaisse is een streling van de tong. Maar vaak is hij niet te haffelen en dan heb ik een maaltijd die me niet bevalt, aangezien het een hoofdgerecht is.
Mijn disgenoot zegt dat hij enorme trek heeft en hij begint als voorafje met een tosti met warme zalm. Bijzonder, want als je al een tosti met vis krijgt is het meestal met rauwe zalm en of met gerookte vissoorten. Dit is dus een heel andere variant. En met een remouladesaus met grove stukken augurk erin blijkt. Omdat ik toch wel trek heb in iets vissoep-achtigs vraag ik wat het verschil is tussen de Bouillabaisse en de vissoep.
De alleraardigste serveerster kan er niets meer van zeggen, meer dan dat er in de vissoep grote stukken vis zitten. In de Bouillabaisse niet dan vraag ik met af. Ik kies toch maar voor de vissoep als voorgerecht en houd mijn vingers gekruist op een goede afloop. Die afloop komt er niet. De soep is te zuur en de vis is te gaar. Er zit wel veel vis in; zalm, witvis, garnalen. En gelukkig is het niet een soort tomatensoep waar dan vis in gedonderd is. Maar mijn smaak is het niet. Erbij twee stukjes wit stokbrood. Zonder boter. Ook wat jammer. De tosti blijkt wel te bevallen, wat Y. gunstig stemt. Maar hij heeft dan ook enorme trek.
Als hoofdgerecht hebben we beide gekozen voor de kibbeling van drie soorten vis. We laten ons verrassen en als het bord voor ons wordt gezet is het in ieder geval visueel een verrassing. De kibbeling is niet zomaar op het bord gekwakt, maar mooi aan een spiesje geregen. We vragen nog even welke soorten vis we eigenlijk hebben gekregen, want we herkennen alleen maar zalm. De juffrouw moet ook dat antwoord weer schuldig blijven. Maar ze gaat het vragen. De ene blijkt een kweekvis: panga. Verder dus de zalm en schelvis. Er zit een behoorlijke korst om de vis heen, maar hij is wel fijn gekruid. Erbij krijgen we krokant gebakken frietjes en een salade van veldsla, tomaat en ei.
Stronken sla
De dressing is smaakvol, de sla is zo in hele stronken in het bakje gedeponeerd. Ik heb het idee dat ik een boom aan het verorberen ben en snijd dan maar de wortelen van die stronken af. Volgens mij hoort dat zo niet, maar de keuken denkt er blijkbaar anders over. Bovendien zitten er graten in de vis en ben ik blij dat ik die op tijd uit de stukken vis. Als nagerecht neemt Y. chocolademelk met slagroom. Het is een koude dag en dat verwarmt het hart. Er komt een verrassend donker drankje met heel veel slagroom en een koekje daarin gestoken. De chocolademelk lijkt van pure chocola. En hij smaakt ook zo volgens Y. Goede zaak vinden we, want hoe puurder de chocolade hoe gezonder het is.
Voordat we afrekenen bezoek ik nog even het toilet. Pas dan zie ik dat ze ook een curry met vis serveren en andere gerechten. Die staan alleen op een bord bij de ingang en dat zie je niet als je binnen stapt, maar wel als je naar het toilet gaat. Jammer, ik had graag een viscurry gehad.
In totaal moeten we 55.75 euro betalen. Best veel, maar het uitzicht dat we hadden zou met mooi weer wel fantastisch zijn geweest. We hadden namelijk uitzicht op de haven en op de veerboot. Die overigens niet ging, omdat er waarschijnlijk te weinig animo was met dit hondenweer. Of omdat de boot gewoon op andere tijden vertrekt. Dat kan natuurlijk ook.
woensdag 7 mei 2014
Tapas bij Cook & Ny in Sneek: kakelvers
Goede ontvangst
We besloten voor de Friese restaurantweek een bezoekje te brengen aan Tapas en Loungerestaurant Cook & Ny in Sneek. Naam leuk gevonden want als je het snel uitspreekt wordt het koek en ei. Nou, dat is het daar ook zeker. Per website gereserveerd. Keurig een berichtje terug dat het prima was. Op het afgesproken tijdstip werden we heel vriendelijk ontvangen bij de bar. Wat ik altijd heerlijk vind is dat ze dan ook nog weten waar je voor komt. “U heeft het restaurantweekmenu,” zei de zeer aardige serveerster toen we ons melden bij de bar. Kijk, dan is de eerste slag al gewonnen. We kregen onze tafel (ik op een heerlijk bank, H. op een goede stoel tegenover me). En voordat we het wisten stond er al een glas bubbels voor ons. Hoorde ook bij het restaurantmenu. Dat maakt een mens blij. Vervolgens werd ons gevraagd of er zaken zijn die we echt niet lusten, aangezien het menu een compilatie was van alles wat het restaurant serveert. Ook altijd prettig, want de overheersende kazen zijn aan mij niet besteed. Na dit ‘voorstelrondje’ kwam al snel de eerste gang. Het was het begin van een maaltijd van maar liefst 5 gangen en we konden bij het brood nog niet bevroeden wat er allemaal zou komen.
Brood met lekkers
We startten met verschillende soorten brood. Lekker brood, niet de meuk die je wel eens krijgt en waarvan je dan denkt ‘kan dit nu niet anders’. Getoast brood met olie of boter, grof bruin brood, wit brood. Met aioli, salsa van zongedroogde tomaatjes, pesto van olijven en olijven. Met pit zei de vriendelijke ober er weer bij. Zodat je je tanden er niet op stukbijt.
Soep
Gang twee bestond uit soep. Pastinaaksoep met knapperige bacon. Pastinaak is door zijn zoete smaak iets voor liefhebbers vind ik altijd. Aangezien ik niet had gezegd dat ik eigenlijk niet van pastinaak houd (ik had er ook niet aan gedacht) was dit gerecht voor mij geen verwennerij. Overigens is het wel erg gezond. Zeker voor mensen met diabetes omdat het de suikerwaarden reguleert.
De voorgerechten: kraakvers
Tussen de bedrijven door werd ons voortdurend gevraagd of we nog even pauze wilden of dat we door konden naar de volgende ronde. In dit stadium dachten we nog wel redelijk wat aan te kunnen. Dus gang drie stond ook snel voor ons. Een plateau met werkelijk de heerlijkste gerechten en een lust voor het oog. De tartaar van zalm smolt in je mond. De salade van zuurkool met sinaasappel en gerookte eendeham was niet alleen bijzonder, maar ook een weldaad in je mond. De serranoham met mascarpone crème (ja dat lust ik wel) heerlijk. Ook was er nog Tunnbrod met gebakken spinazie, paddestoelen en creme fraiche. En een koude tortilla met groene asperges en rode ui.
Alles kraakvers en niets uit een potje. Wat maakt dat toch altijd een verschil. Persoonlijk vond ik deze gang denk ik het lekkerst. En om eerlijk te zijn: aan mijn maag te voelen had ik toen ook wel al kunnen stoppen. Toen we dat aangaven en vroegen of er nog veel kwam, was het antwoord heel eerlijk JA. Daarom lieten we nog maar een bubbeltje aanrukken (goede cava) en werd er een pauze ingelast. Ook dat kon gewoon. In die tijd konden we eens lekker om ons heen kijken. Mooi restaurant. Met open haard. Enigszins industrieel ingericht, maar niet koud of kil. Lekker warm. Verzorgde toiletten ook. Er zaten gasten van diverse pluimage. Sommigen hadden net als ons een heel menu waarbij ze verrast werden. Anderen bestelden al dat lekkers van de kaart. De keuze is in dat geval erg ruim. Wie het tapasfestival besteld krijgt iets wat op ons menu leek. De buren naast ons bestelden overigens allemaal leuke gerechten van de kaart en ook dat deed onze monden toch nog wateren (ondanks dat we al zoveel gegeten hadden).
De hoofdgerechten
Toen de hoofdgerechten werden we geserveerd konden we het bijna niet geloven. Ook dat moesten we nog zien te verorberen. Weer een hele plate vol. Saté van vis, saté van kip, gegrilde groene asperges met Parmezaan en oude balsamico en natuurlijk patatas brava’s met aioli. Vooral de saté van vis was een openbaring. Fijn gekruid en precies goed bereid. Net als de andere gerechten overigens, maar saté van vis wordt niet vaak geserveerd.
Nagerechten Of we daarna nog een toetje wilden. Zat ook nog opgesloten in het restaurantweekmenu (en wie het Tapasfestival bestelt kan dat er ook bij nemen). Ik twijfelde. Ik ben niet zo van het zoet en ik was meer dan senang. Maar H. is dol op toetjes. Dus toe dan maar. Wat toen voor ons verscheen verdient de kunstprijs. Weer vijf (!) glaasjes met de allerheerlijkste gerechten. Crème brulee, roomijs met warm fruit (heerlijk dat koude met dat warme), parfait van Fryske dumkes (wat een smaaksensatie), mousse van pure chocolade (echt puur) en een koffie Pannacotta (heel anders dan de reguliere Pannacotta en voor liefhebbers van koffie echt heel lekker).
Afrekenen
We rolden daarna wel naar huis. Maar het was de moeite zeker waard. Normaal gesproken betaal je voor al dat lekkers inclusief de 5 nagerechten 35 euro per persoon (28,75 zonder de toetjes). Omdat het restaurantweek was hoefden wij per persoon maar 28,75 euro af te reken inclusief dat grand dessert na en een glaasje bubbels. Beslist een aanrader.
Dinnersite responsive, provincie = Friesland
We besloten voor de Friese restaurantweek een bezoekje te brengen aan Tapas en Loungerestaurant Cook & Ny in Sneek. Naam leuk gevonden want als je het snel uitspreekt wordt het koek en ei. Nou, dat is het daar ook zeker. Per website gereserveerd. Keurig een berichtje terug dat het prima was. Op het afgesproken tijdstip werden we heel vriendelijk ontvangen bij de bar. Wat ik altijd heerlijk vind is dat ze dan ook nog weten waar je voor komt. “U heeft het restaurantweekmenu,” zei de zeer aardige serveerster toen we ons melden bij de bar. Kijk, dan is de eerste slag al gewonnen. We kregen onze tafel (ik op een heerlijk bank, H. op een goede stoel tegenover me). En voordat we het wisten stond er al een glas bubbels voor ons. Hoorde ook bij het restaurantmenu. Dat maakt een mens blij. Vervolgens werd ons gevraagd of er zaken zijn die we echt niet lusten, aangezien het menu een compilatie was van alles wat het restaurant serveert. Ook altijd prettig, want de overheersende kazen zijn aan mij niet besteed. Na dit ‘voorstelrondje’ kwam al snel de eerste gang. Het was het begin van een maaltijd van maar liefst 5 gangen en we konden bij het brood nog niet bevroeden wat er allemaal zou komen.
Brood met lekkers
We startten met verschillende soorten brood. Lekker brood, niet de meuk die je wel eens krijgt en waarvan je dan denkt ‘kan dit nu niet anders’. Getoast brood met olie of boter, grof bruin brood, wit brood. Met aioli, salsa van zongedroogde tomaatjes, pesto van olijven en olijven. Met pit zei de vriendelijke ober er weer bij. Zodat je je tanden er niet op stukbijt.
Soep
Gang twee bestond uit soep. Pastinaaksoep met knapperige bacon. Pastinaak is door zijn zoete smaak iets voor liefhebbers vind ik altijd. Aangezien ik niet had gezegd dat ik eigenlijk niet van pastinaak houd (ik had er ook niet aan gedacht) was dit gerecht voor mij geen verwennerij. Overigens is het wel erg gezond. Zeker voor mensen met diabetes omdat het de suikerwaarden reguleert.
De voorgerechten: kraakvers
Tussen de bedrijven door werd ons voortdurend gevraagd of we nog even pauze wilden of dat we door konden naar de volgende ronde. In dit stadium dachten we nog wel redelijk wat aan te kunnen. Dus gang drie stond ook snel voor ons. Een plateau met werkelijk de heerlijkste gerechten en een lust voor het oog. De tartaar van zalm smolt in je mond. De salade van zuurkool met sinaasappel en gerookte eendeham was niet alleen bijzonder, maar ook een weldaad in je mond. De serranoham met mascarpone crème (ja dat lust ik wel) heerlijk. Ook was er nog Tunnbrod met gebakken spinazie, paddestoelen en creme fraiche. En een koude tortilla met groene asperges en rode ui.
Alles kraakvers en niets uit een potje. Wat maakt dat toch altijd een verschil. Persoonlijk vond ik deze gang denk ik het lekkerst. En om eerlijk te zijn: aan mijn maag te voelen had ik toen ook wel al kunnen stoppen. Toen we dat aangaven en vroegen of er nog veel kwam, was het antwoord heel eerlijk JA. Daarom lieten we nog maar een bubbeltje aanrukken (goede cava) en werd er een pauze ingelast. Ook dat kon gewoon. In die tijd konden we eens lekker om ons heen kijken. Mooi restaurant. Met open haard. Enigszins industrieel ingericht, maar niet koud of kil. Lekker warm. Verzorgde toiletten ook. Er zaten gasten van diverse pluimage. Sommigen hadden net als ons een heel menu waarbij ze verrast werden. Anderen bestelden al dat lekkers van de kaart. De keuze is in dat geval erg ruim. Wie het tapasfestival besteld krijgt iets wat op ons menu leek. De buren naast ons bestelden overigens allemaal leuke gerechten van de kaart en ook dat deed onze monden toch nog wateren (ondanks dat we al zoveel gegeten hadden).
De hoofdgerechten
Toen de hoofdgerechten werden we geserveerd konden we het bijna niet geloven. Ook dat moesten we nog zien te verorberen. Weer een hele plate vol. Saté van vis, saté van kip, gegrilde groene asperges met Parmezaan en oude balsamico en natuurlijk patatas brava’s met aioli. Vooral de saté van vis was een openbaring. Fijn gekruid en precies goed bereid. Net als de andere gerechten overigens, maar saté van vis wordt niet vaak geserveerd.
Nagerechten Of we daarna nog een toetje wilden. Zat ook nog opgesloten in het restaurantweekmenu (en wie het Tapasfestival bestelt kan dat er ook bij nemen). Ik twijfelde. Ik ben niet zo van het zoet en ik was meer dan senang. Maar H. is dol op toetjes. Dus toe dan maar. Wat toen voor ons verscheen verdient de kunstprijs. Weer vijf (!) glaasjes met de allerheerlijkste gerechten. Crème brulee, roomijs met warm fruit (heerlijk dat koude met dat warme), parfait van Fryske dumkes (wat een smaaksensatie), mousse van pure chocolade (echt puur) en een koffie Pannacotta (heel anders dan de reguliere Pannacotta en voor liefhebbers van koffie echt heel lekker).
Afrekenen
We rolden daarna wel naar huis. Maar het was de moeite zeker waard. Normaal gesproken betaal je voor al dat lekkers inclusief de 5 nagerechten 35 euro per persoon (28,75 zonder de toetjes). Omdat het restaurantweek was hoefden wij per persoon maar 28,75 euro af te reken inclusief dat grand dessert na en een glaasje bubbels. Beslist een aanrader.
Dinnersite responsive, provincie = Friesland
Abonneren op:
Posts (Atom)