Helemaal verzadigd door Beachhapjes XXL vis

Soms heb je zo’n dag waarop je op het einde er van een enorme honger hebt. Wij hadden dat. De hele dag op een beurs voor kankerpatiënten rondgelopen in Lelystad, waar ze vieze broodjes aanboden. Iedereen zat er aan met zijn vieze vingertjes, ze stonden in een soort doos en de koffie werd geserveerd met van dat ongezonde witte melkpoeder. Vol met transvetten. Niet echt gezond voor wie dan ook, maar zeker niet voor kankerpatiënten.



Enfin, we hadden daar rondgelopen en van alles aangehoord van sprekers en doktoren en besloten toen af te sluiten in Lemmer. Met een drankje. Dat was de insteek. Maar toen we daar kwamen hadden we honger.

Smoothie

Mijn disgenoot had in de ochtend alleen maar een groene smoothie gehad (ja dat doen kankerpatiënten omdat ze beter willen blijven) en zij had bijna een hongerklap.

Beachclub Lemmer

Ze had de Beachclub Lemmer nog nooit gezien en wilde dat beslist eens meemaken. Het weer was slecht, geen zonsondergang of zelfs maar de schijn van buiten zitten, maar de banken in de hoek deden het ook erg goed. We schoven aan bij een leuk echtpaar en bekeken de kaart. De Beachhapjes XXL vis lachten ons toe. Ik had ze volgens mij al eens eerder gehad, ook mijn disgenoot houdt van vis, dus laat maar komen.

Enorme borrelhap

We waren alleen wat verbaasd toen het kwam: het was een enorme hoeveelheid aan eten. Misschien hadden we aan 1 portie ook wel genoeg gehad. Grote stukken gerookte zalm, stukken forel, heerlijke garnalen, olijven en peppadew kwamen ter tafel. Maar ook lekkere garnalenkroketjes, gebakken uienringen en verschillende soorten brood met tomatenpesto. We schransden dat ons leven er van af hing. J. moest later nog aan de zelfgemaakte sushi, maar maakte daar niet veel van. Ik zou nog aan de stamppot, maar heb eigenlijk helemaal niets meer gegeten daarna. We waren vol! De fijne glaasjes wit, droegen daar overigens ook aan bij.

De rekening

De hapjes zelf waren 8 euro per persoon. Daar had je dan je buikje van vol. Voor de glaasjes wijn en de thee en frisdrank moesten we net zoveel betalen. Uiteindelijk stond er 30 euro op de rekening.

Heerlijke patat, maar vieze hotwings

Op een laatste zonovergoten dag nog even genieten van het weer en elkaar. Dat was wat we deden op een zondag. En waar is het dan beter toeven dan in een havenplaatsje aan de Friese kust. We kwamen uit op een terras met uitzicht op allerlei bruine vloot schepen. Levendig en leuk.

Honden in een restaurant

Maar er liepen ook heel veel honden rond bij restaurant ’t Havenhoofd in Stavoren. En de combinatie hond en eten vinden wij nooit zo leuk. Modou heeft het bovendien niet zo op honden dus al die snuffelende dieren maakten dat hij er niet zo heel ontspannen bij zat.



Toch hadden we wel zin in iets lekkers. Ik wilde hem kibbeling laten proeven, maar ik wist dat hij snel iets afkeurt. Dan toch maar weer kip gekozen, maar dan in de vorm van hotwings. Die kunnen heel lekker zijn als ze een beetje krokant zijn gebakken en de juiste smaak hebben.



Nu is smaak iets om over te twisten, maar wij vonden de smaak dus beslist niet goed. Weeïg, zelfs vies eigenlijk. En meer gestoofd, dan echt gebakken. De patatten, lekkere dikke Vlaamse frieten waren overigens perfect. Maar die kip hebben we gedeeltelijk maar terug gegeven. We werden er zelfs een beetje misselijk van. Ze waren bovendien ook nog eens duur die krengen.

Voor 9 euro aan kip

Negen euro om precies te zijn. Daar heb je thuis een hele pan vol chicken wings van. Voor 2 thee, een friet en die rare kippen moesten we uiteindelijk 17 euro afrekenen.

Kip die nergens op de kaart stond, maar bij Herberg de Wildeman toch werd geserveerd

Mijn vriendje is nogal moeilijk met eten. En dat betekent soms, nee altijd, zoeken naar het juiste voedsel. Op een goede dag moesten we naar Duitsland voor een maagonderzoek. Heel vroeg weg, veel files. Op de plek zelf moesten we kiezen voor verdoving of niet. Afkomstig uit een land waar dit soort onderzoeken niet of weinig worden gedaan – en het feit dat ik niet mee mocht naar binnen, hebben we hem toch maar een roesje laten geven. Als moslim zijnde en niet gewend aan welk roesmiddel dan ook duurde het vrij lang voordat hij weer uit slaaptoestand was ontwaakt.

Ziekenhuisrestaurant Duitsland



Toen dat echter gebeurd was mochten we wat eten in het ziekenhuis restaurant in Duitsland. Wat opviel was dat er geen nee te krijgen was. Modou had inmiddels honger als een paard, want hij was al 12 uur zonder eten. Gezonde broodjes met kip, maar ook hele maaltijden met varkensvlees (niet voor hem en ook niet voor mij), maar ook pasta’s en salades waren allemaal te koop. Wij kozen voor een broodje en thee en hoefden bijna niets af te rekenen. Wat een verschil met ziekenhuizen hier, waar ze je echt een poot uittrekken.

Vieze koffie bij Starbucks

Vervolgens wilden we naar Amsterdam. Of dat verstandig was weet ik niet, maar het was ongeveer zijn laatste dag in Nederland en wie Amsterdam niet heeft gezien, is niet in Nederland geweest. Dus togen wij daar naar toe. Vanzelfsprekend viel hij weer in slaap in de auto. Het roesje was nog niet echt uitgewerkt. In Amsterdam ging er een wereld voor hem open. Hij viel van de ene verbazing in de andere. Rondvaart door de grachten gemaakt, koffie gedronken bij Starbucks (overigens niet te zuipen. Hele grote koppen, maar veel te sterk en niet eens warm).

Herberg de Wildeman in Lemmer

Op het einde van de dag hadden we het wel gehad. Honderden kilometers gereden, een onderzoek, een narcose, de spanning hoe het zou zijn. Dus naar huis. Het was laat toen we in Lemmer arriveerden. En we hadden honger. Dus wij op zoek naar een restaurant. Modou had zoals altijd zin in kip. Want dat is zijn favoriet. Het eerste restaurant had echter geen kip op de kaart staan. En daar was ook niets aan te doen. Onze honger werd echter wel steeds groter. Mijn hersenen konden nog net bedenken dat we dan maar naar Herberg De Wildeman moesten.

Dat regelen we even

Jaap de Jong zat met het zweet op zijn hoofd van alles te administreren en keek me even vreemd aan toen ik vroeg of er ook kip op het menu stond. We stonden immers nog bij de voordeur. Nee, ook daar geen kip. Wel gamba’s en andere lekkernijen. Wij overlegden even en toen zei Jaap: “Maar als hij zo graag kip wil, dan regel ik dat toch even.” Man, man je had de smile op Modou’s gezicht moeten zien. En er werd kip geregeld. Een heerlijke malse filet. Met lekker patatjes, gebakken aardappelen, groenten en ook nog salade. Ik had fantastische gamba’s uit de speciale oven. Op een heel bord vol met allerlei groenten. Wat werden we daar gelukkig van. En we hadden zo’n honger, dat we er niet eens een foto van hebben genomen. De borden waren leeg voordat we het zelf in de gaten hadden. De meeste indruk maakte wel het hoge servicegehalte. De gedachte van dat regelen we even. Chapeau.