Bij de Lachende Koe in Sneek doen ze niet aan doorbakken biefstuk

M en ik hadden wel eens van restaurant De Lachende Koe gehoord, maar er nog nooit gegeten. De naam vonden we curieus, maar we hadden eigenlijk geen idee waarom het etablissement zo heet. Toen we binnenkwamen werd dat wel duidelijk. Overal waar je kijkt zijn koeien te vinden in het restaurant. Kleine koeien, grote koeien. En op het toilet is de wc bril zelfs van koeienhuid. Nou ja niet echt, maar wel met het werkje van een koeienhuid. Het maakt mij aan het lachen in ieder geval.

Menu aan een takeltje
Leuk detail verder: de kaart wordt met een installatie verderop naar beneden gehengeld. Je hebt niets in de gaten en dan hangt opeens de menukaart voor je neus. Leuk dingetje. Op die menukaart niet enorm veel keuze, maar gewoon wel genoeg voor iedereen. Ook geen fancy spul, gewone gerechten voor iedereen geschikt. Op een bord aan de wand boven de open keuken bovendien daggerechten. Deze keer bijvoorbeeld knoflooksoep. Niet dat we die wilden, want ik kan me voorstellen hoe je collegae de volgende dag dan tegen je aan hikken, maar een leuk gerechtje leek het ons wel.

Geen doorbakken biefstuk
Manlief eet geen varkensvlees en houdt niet van bloed. De mixed grill waar hij wel van houdt, had beide in zich. Dus mocht hij kiezen tussen extra kip of extra bief in plaats van het varkensvlees. Bief doorbakken daar doen ze niet aan, zei de serveerster op de vraag of dat kon. Zonde van het vlees vinden ze in het restaurant. Dat is dan aan de ene kant jammer, want als je echt niet van bloed houdt maar wel van bief, tja dan is dat de enige oplossing. Aan de andere kant ook wel duidelijk. Dus werd het alleen maar kip filet, want die stond ook op de kaart. De mixed grill werd afgevoerd.

Een goede bouillabaisse is moeilijk te vinden
Ik ben vooral van de vis, maar had nog nooit snoekbaars gegeven. Snoekbaars met bouillabaisse nog wel. Die bouillabaisse is mijn favoriet, maar zelden wordt hij gemaakt zoals een goede behoort te zijn. Die heeft overigens ook heel veel tijd nodig. En nee, de bouillabaisse was niet eentje die je bijblijft. Het was een soort tomatensoepachtige substantie met wel een lekker pepje erin. Hij was te eten, maar nee beslist geen bouillabaisse. De vis was wel erg lekker en goed gebakken. En de combinatie was goed.

Veel bijgerechten bij restaurant De Lachende Koe
Aan de andere kant werd de kip ook goed ontvangen. Lekker gebakken, goed gekruid. De pepersaus die erbij zat, vond M zo lekker dat hij hem zelfs over de salade goot. De salade die deel uitmaakte van best veel bijgerechten. Lekker gekruide aardappelen met mayonaise natuurlijk. Gekookte wortelen (lekker bij de vis, maar dan weer niet bij de vissoep). En de salade dus. Met diverse spruitgroenten erin (heel gezond), komkommer, tomaat, sla, maar ook zoete elementen als gewelde rozijnen.
We keken door een raam met gehaakte gordijnen, er hingen cactussen voor de ruiten en de houten stoelen en tafels gaven een huiselijke indruk. Bovendien stond de kachel lekker hoog, wat ook altijd erg plezierig aandoet. De rekening voor beide gerechten, twee thee, een cola en de pepersaus (apart te betalen dat is dan wel weer een beetje vreemd) nog geen 40 euro.

Geen bediening, een stinkende hond en lekkere burgers

Blijdschap over een goede uitkomt in het ziekenhuis vraagt altijd om eten. Volgens mijn dokter mocht daar ook een glaasje bubbels bij maar ik bedankte vriendelijk. Kanker en alcohol zijn namelijk niet de beste combinatie. Neem dan maar water met een bubbeltje zei ze. Op dat moment maakte het me trouwens helemaal niet uit wat ik zou moeten drinken. De uitslag was goed, dat was het enige dat telde. Daarbij hadden we het geluk dat het prachtig weer was. We wilden naar de zee en tikten zomaar strand in. Dat ging overigens niet helemaal goed. 

Como & Co wil niet serveren

We kwamen terecht bij een soort plas aan het water, maar de echte zee was ver te zoeken. Bovendien bleek Como & Co ook nog eens een slechte keuze. Aan het meer gezeten bleek de dienster het te veel moeite te vinden het drankje voor ons neer te zetten. De kaart waar we om gevraagd hadden omdat we graag wat wilden eten, kwam daarna ook nog eens niet. En druk was het niet, dus daar kon het ook niet aan liggen. Toen ik later bij de kassa af ging rekenen (want daar hadden ze op het terras ook geen tijd voor) liet ik weten dat we weggingen omdat we al een half uur op een kaart zaten te wachten, maar ze ons blijkbaar liever niet serveerden. De dame die ons eerder de cola bijna toewierp herinnerde zich ons niet. ´Waar zat u dan?´ vroeg ze ook nog. Laat maar zei ik, we gaan ergens anders naartoe.

Strandpaviljoen Het Wantveld

En toen kwamen we wel bij de zee. Een echte zee, met golven en zout water. Bij Katwijk Zuid-Holland. Geen beachbody´s daar, maar gewone mensen die lekker een dagje naar het strand waren. Helaas wel heel veel honden, want die zijn daar blijkbaar gewoon toegestaan als je een dagje naar het strand gaat. Wij als niet hondenliefhebbers, vinden het altijd wat onprettig als dieren die wij niet kennen met hun natte vachten langs ons schuren. Bovendien bleek in de strandtent later ook dat ze daar werden toegelaten. Een natte hondenlucht is voor niet-liefhebbers vaak niet zo´n goede combinatie met eten. Om die reden vluchtten we met ons bord op een gegeven moment dan ook maar naar binnen.

Overigens kwamen we uit bij Strandpaviljoen Het Wantveld. Mooi paviljoen, ruim opgezet. De loungebanken aan het begin werden ons afgeraden, ze waren helemaal nat geregend. Een leuke ober haalde de kussens wel uit de banken en legde ze te drogen, maar dat zou nog even duren. Wij schoven ondertussen aan een tafeltje en namen een koud drankje. Met bubbels. Zonder alcohol. En we hadden honger. In de ochtend van de spanning weinig gegeten, dus nu kom maar op met die kaart. Kreeft stond er op de lijst. En laat die nu net zijn wat ik overheerlijk vind. Op de vraag of de salade met kreeft een beetje van omvang was, kregen we een eerlijk antwoord. Niet heel groot.

Met een reuzehonger dan toch maar een burger besteld.

Een ladyburger en een mannenburger

 M een Irish Beef, ik de Lady Burger. Het verschil zat hem in het gewicht. Met friet en salade. En eigengemaakte sausjes en bacon natuurlijk. Dat laatste had niet gemoeten voor M die geen varkensvlees eet, maar we waren vergeten het te zeggen. Hij haalde het er gewoon af en beet in de sappige burgers. 

Stoelendans door stinkende hond en stinkende dames

Maar toen hadden we al een hele stoelendans gehad. Twee ietwat getaande vrouwen (waarschijnlijk door de zon), maar ook getaand van binnen misschien doordat ze de ene sigaret na de andere opstaken en ons bijna uitrookten, hadden namelijk een gigantische heel erg natte en stinkende hond bij zich. En dat vonden wij geen fijne combinatie. Dus zochten we een plekje binnen, uit de zon. Prachtige banken, kroonluchters, mooie meubelen daar. Wel wat raar om met 30 graden binnen te gaan zitten (er zat daar ook bijna niemand) maar de burgers en de friet (eigengemaakt) smaakten best. Geen haute cuisine, maar dat kun je ook niet verwachten van een burger. Ondertussen zagen we nog een aanval van een andere hond op een nietsvermoedende gast. Die werd besprongen, bedolven onder de kwijl van het gigantische beest en de man werd heel erg boos. Wij waren blij dat we binnen zaten en die beslissing hadden genomen.

 En gingen daarna heerlijk pootje baden. En de rekening? 36,70 euro voor 2 thee, 1 cola, een sourcy en een burger voor mannen van 14,50 en eentje voor vrouwen van 12,50.