maandag 1 juni 2015

Op bezoek bij de Sultan: kakelvers en gastvrijheid pur sang

Vroeger was ik zeker elke week te vinden in een restaurant. Omdat het kon, omdat ik mensen om me heen had die dit ook leuk vonden. En omdat ik er erg van genoot.  Er is veel veranderd: mensen die ik lief had die mee gingen zijn overleden en de recessie kwam er tussen. Tegenwoordig betrap ik me er bovendien op dat ik het eten in veel restaurants zo slecht vind, dat ik die hobby heb afgezworen. Maar soms, heel soms denk je, ik waag de gok toch weer eens. We wilden op een druilerige zondag Thais eten. Maar restaurants van die makelij zijn schaars in Friesland, (zeg maar niet te vinden) en we hadden geen zin om naar Zwolle of Groningen te rijden. H. en ik gingen op de sneup naar wat anders, want de Nederlandse kost hebben we wel gezien. H. belde met een tip nadat ze het internet had besnuffeld: De Sultan in Heerenveen. Gerechten uit het Midden-Oosten en de Mediterranee. Met tapas en andere zaken. De fotootjes zagen er goed uit (tja het oog wil ook wel wat). Toen we op die ongelofelijk miezerige bijna juni zondag Heerenveen binnenreden, sloeg de angst me om het hart. We kwamen toch niet uit bij een veredelde shoarma tent? (waar overigens niets mis mee is, maar dat was niet wat we zochten). Het restaurant bleek naast zo’n gelegenheid te zitten. Gelukkig.  Leuke oosterse accessoires begroetten ons buiten al. Binnen bleek het een soort oosterse oase. Mooie aankleding, modern van opzet, maar tevens warm. Het onthaal was eveneens allerhartelijkst. En het leuke was, dat dit de hele avond zo bleef. Turkse (Ik schat dat dit de origine is van de eigenaren/uitbaters) gastvrijheid pur sang.



Stomend brood

Als binnenkomer werd al direct een soort brood op tafel gezet van gigantische proporties. Zo heet uit de oven, waaruit de damp ontsnapte en met lekkere smeerseltjes. Veel te veel natuurlijk, maar dat hoort blijkbaar bij gastvrijheid.
Een zeer vrolijke jongeman verleidde ons al snel daarna met een vurig betoog tot het tapasmenu. Dat bestaat uit 3 gerechten koud en 3 gerechten warm. Maar als je het voor twee personen bestelt,  krijg je gewoon bijna alles van de kaart. Wat erg prettig is, maar bij de meeste restaurants niet gebeurt. Op de hoeveelheid voedsel waren we misschien niet helemaal voorbereid (ik moet er wel bij zeggen dat we wel bijna alles op hebben gekregen. Geen verspilling, elders verhongeren mensen, ik hoor het mijn moeder nog zeggen).


Alles vers

Gang 1 was zoals gebruikelijk de koude kant. Zes zeer uiteenlopende gerechten om je kennis te laten maken met alle smaken, had onze gastheer ons al verzekerd. Er was geen woord van gelogen. Mijn smaakpapillen werden van alle kanten gekieteld. Zout en zoet gecombineerd, pittig met zuur, het was een waar smakenfeest. Typisch oosterse smaken en kruiden voerden de boventoon. Verrukt was ik van de Muhammara. Een exotische dip van walnoten, knoflook en paprikapasta met een vleugje granaatappelsiroop. H. kreeg weinig kans om er ook wat van te proeven, zo gretig werd ik ervan. En toen wilde ik nog wel een bak meenemen voor thuis. Maar God wat was ook de Zahle overheerlijk met die zeer specifieke komijnsmaak, die verder bestaat uit zongedroogde paprika, aubergine, tomaatjes en amandel.  Ik was niet alleen verrukt van de smaken: alles was VERS. Pure smaken, gewoon zelf bereid, geschild, gestoofd, gebakken met slechts geheime recepten. Wat is dat een verademing in een restaurantwereld waar troep vaak de boventoon voert.

Zout meets zoet

Als kaashater waagde ik me zelfs aan gebakken feta in een krokante korst waar een bakje met honing bij werd geserveerd. De smaakexplosie van het zoute met het zoet, was een ware openbaring voor me. Ook de combinatie van rolletjes met spinazie en feta met daarbij een pittige chilisaus was enorm verrassend. Als enorme groentefreak was ik bovendien aangenaam verrast door een combinatie van verschillende groenten waaronder aubergine, tomaat en (zoete) aardappel. En wat me ontroerde was dat onze gastheer er bij vertelde dat het brood van moeders zelf kwam. Houd daar maar eens droge ogen bij.



De warme kant

Na de koude gerechten kwamen onvermijdelijk de warme. Niet dat dit een straf was, maar onze buikje was toen al aardig gevuld. Het enorme oosterse dienblad waarop alle gerechten werden geserveerd waren een belevenis op zich overigens. We deden ons vervolgens tegoed aan rundvlees met champignons in een roomsaus, een pittig kipje met flink wat knoflook en peper, een wat milder kippenkluifje, garnalen met alweer zo’n overheerlijke groentemix, champignons met een hoedje van kaas en zelfs een tajine met lam en pruimen. De tajine zelf ontbrak, maar ik neem aan dat het gerecht wel in deze speciale pan was gemaakt. En alles weer kakel vers.

Menselijk contact

Terwijl wij het record eten braken, kwam een van de medewerksters even zeggen dat haar shift er op zat. Wat een verademing in deze gehaaste wereld. Ze bleek overigens niet de enige die zo communicatief was: later kwamen ook de koks nog langs om te vragen hoe het was geweest.  Even persoonlijke langs de tafels, even een praatje:  Mijn God, I love it. Onze charmante gastheer (ja werkelijk) vroeg vervolgens nog of we nog een gaatje hadden voor een dessert.  Misschien is een rondje joggen rond de kerk een beter voorstel na zo’n copieuze maaltijd. We kozen dus voor muntthee (met honing jawel) en een latte macchiato. Beiden lieten even op zich wachten. De reden: de latte was niet perfect en kon zo niet geserveerd worden. Dus kwam er een nieuwe. Kan het beter! Wij waren inmiddels 3 uur verder, dus het is zeker een avondvullend programma om zo te dineren. En de rekening: 62,90 euro inclusief wijnen en andere drankjes. Volgens H. en mij dus een absolute aanrader! (Overigens kun je ook gewoon een voor- en hoofdgerecht bestellen of tapas combineren met een hoofdgerecht. Onze buren deden dat en genoten eveneens zichtbaar).
Website:Restaurant de Sultan