Kip die nergens op de kaart stond, maar bij Herberg de Wildeman toch werd geserveerd

Mijn vriendje is nogal moeilijk met eten. En dat betekent soms, nee altijd, zoeken naar het juiste voedsel. Op een goede dag moesten we naar Duitsland voor een maagonderzoek. Heel vroeg weg, veel files. Op de plek zelf moesten we kiezen voor verdoving of niet. Afkomstig uit een land waar dit soort onderzoeken niet of weinig worden gedaan – en het feit dat ik niet mee mocht naar binnen, hebben we hem toch maar een roesje laten geven. Als moslim zijnde en niet gewend aan welk roesmiddel dan ook duurde het vrij lang voordat hij weer uit slaaptoestand was ontwaakt.

Ziekenhuisrestaurant Duitsland



Toen dat echter gebeurd was mochten we wat eten in het ziekenhuis restaurant in Duitsland. Wat opviel was dat er geen nee te krijgen was. Modou had inmiddels honger als een paard, want hij was al 12 uur zonder eten. Gezonde broodjes met kip, maar ook hele maaltijden met varkensvlees (niet voor hem en ook niet voor mij), maar ook pasta’s en salades waren allemaal te koop. Wij kozen voor een broodje en thee en hoefden bijna niets af te rekenen. Wat een verschil met ziekenhuizen hier, waar ze je echt een poot uittrekken.

Vieze koffie bij Starbucks

Vervolgens wilden we naar Amsterdam. Of dat verstandig was weet ik niet, maar het was ongeveer zijn laatste dag in Nederland en wie Amsterdam niet heeft gezien, is niet in Nederland geweest. Dus togen wij daar naar toe. Vanzelfsprekend viel hij weer in slaap in de auto. Het roesje was nog niet echt uitgewerkt. In Amsterdam ging er een wereld voor hem open. Hij viel van de ene verbazing in de andere. Rondvaart door de grachten gemaakt, koffie gedronken bij Starbucks (overigens niet te zuipen. Hele grote koppen, maar veel te sterk en niet eens warm).

Herberg de Wildeman in Lemmer

Op het einde van de dag hadden we het wel gehad. Honderden kilometers gereden, een onderzoek, een narcose, de spanning hoe het zou zijn. Dus naar huis. Het was laat toen we in Lemmer arriveerden. En we hadden honger. Dus wij op zoek naar een restaurant. Modou had zoals altijd zin in kip. Want dat is zijn favoriet. Het eerste restaurant had echter geen kip op de kaart staan. En daar was ook niets aan te doen. Onze honger werd echter wel steeds groter. Mijn hersenen konden nog net bedenken dat we dan maar naar Herberg De Wildeman moesten.

Dat regelen we even

Jaap de Jong zat met het zweet op zijn hoofd van alles te administreren en keek me even vreemd aan toen ik vroeg of er ook kip op het menu stond. We stonden immers nog bij de voordeur. Nee, ook daar geen kip. Wel gamba’s en andere lekkernijen. Wij overlegden even en toen zei Jaap: “Maar als hij zo graag kip wil, dan regel ik dat toch even.” Man, man je had de smile op Modou’s gezicht moeten zien. En er werd kip geregeld. Een heerlijke malse filet. Met lekker patatjes, gebakken aardappelen, groenten en ook nog salade. Ik had fantastische gamba’s uit de speciale oven. Op een heel bord vol met allerlei groenten. Wat werden we daar gelukkig van. En we hadden zo’n honger, dat we er niet eens een foto van hebben genomen. De borden waren leeg voordat we het zelf in de gaten hadden. De meeste indruk maakte wel het hoge servicegehalte. De gedachte van dat regelen we even. Chapeau.